گشنیز با نام علمی Coriandrum sativum گیاهی دارویی از تیره جعفری یا Apiaceae و بومی مشرق زمین می باشد که از قدیم الایام در مزارع کاشته شده است.
قسمت مورد استفاده این گیاه دارویی، بذر برای استخراج عرق، اسانس، روغن و برگ تازه برای تهیه سالاد و سوپ می باشد.
روغن معطر این گیاه مسهل و ملین، درمان کننده قولنج و قاعده اور می باشد. این روغن یکی از ترکیبات موجود در شیرینی ها، شربت ها و تنتور های سنا، تنتورها و شربت های ریواس می باشد. اترهای موجود در روغن گشنیز با سنبل ختایی، نیلوفر جلب، درخت کواسیا و اسطخودوس ترکیب می شود. بدلیل سازگاری بیشتر روغن گشنیز با سنا، کاربرد این ترکیب بر کاربرد سایر ترکیبات ارجحیت دارد.
در زمان های قدیم بخور اب گشنیز برای درمان قولنج همراه با نفخ استفاده شده است.
مقدار ۰.۶۵ تا ۳.۹ گرم بذر اسیاب شده، ۵ تا ۳۰ قطره عصاره مایع برای مصرف روزانه مجازاست. مقدار عصاره مایع قابل مصرف در افراد مبتلا به فشار خون معادل ۰.۵ تا ۳ قطره است.
بذر گشنیز در مشرق زمین بعنوان یک ادویه استفاده می شود و یکی از اجزای پودر کاری می باشد.
مصرف عمده بذر گشنیز در اروپای شمالی برای طعم دار نمودن نوشابه ها می باشد.
دامپزشکان از بذر گشنیز برای درمان بیماری های اسب و گاو استفاده می کنند.
شیرینی پزها با استفاده از بذر این گیاه ابنبات های سفید و صورتی رنگ کوچک را برای کودکان درست می کنند.
مردم چین عقیده دارند که نیرویی در بذر گشنیز وجود دارد که باعث جاودانگی حیات و عدم مرگ انسان می شود.
تورنر (۱۵۵۱) می گوید که ترکیب نمودن گشنیز با نان یا ارد جو، کیفیت ان را برای پختن کیک افزایش می دهد.